Wintersport

We zijn er weer hoor, levend en wel en we hebben de ijzige koude overleefd.
Onderweg naar Frankrijk toe, liep de temperatuur al redelijk snel terug van -8 naar -15, maar toen Robert de volgende ochtend naar de bakker liep, was het al -18. Een paar minuten later gevolgd door een gruwelijke -23!!!! Dat hebben we volgens mij nog nooit meegemaakt. Daar was geen thermo-ondergoed, polarfleece en skipak tegen opgewassen. De grotere kinderen hadden er trouwens aanmerkelijk minder last van dan de kleintjes. Fiona begon na 10 minuten op de sneeuw hartverscheurend te huilen dat ze zo koud was. Dus ik liep met haar half onder mijn jas gepropt, terug naar ons (overigens fantatstische) appartement om weer een beetje op te warmen. We waren nog niet binnen of ze liet zich val ellende plat op de verwarmde vloer vallen en bleef daar een poosje helemaal stil liggen. Ze was echt steenkoud. Zo zielig!!! Wat een ontaarde ouders zijn wij toch! Kinderen bij min 20 de sneeuw in sturen. Mara had het na een dik uur skiles ook helemaal gehad en zat op te warmen met Liam en nog wat andere kinderen in het kamertje van de skischool.
Gelukkig was het 's middags al wat beter en de volgende dagen werd het alleen maar warmer.
Jongens, wat kan het regenen zeg, in Praz sur Arly! Gelukkig wel alleen 's avonds en 's nachts, maar toch, ik heb volgens mij nog nooit zo'n lang durende bui meegemaakt.
De sneeuw werd er ook niet beter op, maar de babyhelling bleef nog redelijk begaanbaar. Anders hadden de kinderen helemaal niet meer kunnen skiën: de hogergelegen hellingen waren nog even te moeilijk.
Wel heel stoer om de kinderen zo helemaal zelf de berg af te zien komen! Ze gaan zelf de sleeplift in en komen met een grote grijns dan weer naar beneden geskied! Leon mag volgend jaar een klasje hoger gaan oefenen, Mara moet nog een keer haar 1e ster proberen te halen. Dat vond ze wel heel jammer, maar het was gewoon nog iets te moeilijk voor haar.
Volgend jaar weer!!!